Przypuszczałam, że niektórzy nauczyciele będą odpuszczać (bo biedne dziecko, trudno mu), inni będą znużeni i niecierpliwi (dziecko się nie dość przykłada). 
   Co z pracą?Jak ma konkurować z innymi ktoś, kto czyta wolniej i słabiej, mniej rozumie, mniej pamięta z tekstu? Nie takiej przyszłości chciałam dla Izy.
      Szukałam innych sposobów. Pytałam w szkołach szybkiego czytania. Dowiedziałam się, że oczywiście wyszkolą moją córkę, będzie czytała szybko – o ile ja wcześniej nauczę ją czytać na zwykłym poziomie. Obłożyłam się literaturą, przetestowalam na sobie, potem na niej, wszystkie dostępne i wymyślone ćwiczenia. Nauczyłam. 
      Gdy zaczęłyśmy się rozpędzać, okazało się, że nie potrzebujemy pomocy w nauce szybkiego czytania.

   
     Potem wyszkoliłam dzieci rodziny i znajomych. Gdy zaczęły prosić o pomoc osoby nieznajome, zaczęłam prowadzić kursy.
       Ponieważ wcześniej byłam nauczycielką (uzyskałam mianowanie) i szkoleniowcem w zachodniej firmie, umiałam stworzyć program. 
      Na ostatnich zajęciach pytałam o ocenę kursu, ćwiczeń, prowadzącego. Każdą uwagę traktowałam bardzo poważnie.
     Najpoważniej podchodziłam do uwag Izy, która sama zaczęła uczyć szybkiego czytania. Kurs zdalny jest dziełem Izy. Stworzyła go na podstawie mojego programu kilka lat temu, gdy unieruchomiona z powodu kontuzji chciała pracować, a nie mogła metodą tradycyjną, bo nie mogła chodzić przez kilka tygodni.